Czapajew - Po wygranej bitwie...

- To dobsze, to dobsze.
- Głupiś Pietka, idź zawołaj kowala i ślusarza, ale biegiem!
Pietka oddalił się natychmiast, z najwyższym trudem utrzymując pozycje zbliżoną do pionu. Po kilku dluższych chwilach, pojawili się wzywani. Wasylij Iwanowicz rozmawiał z nimi o czymś, aż do świtu.
.
.
.
.
.
Następnego dnia Czapajew ze wspomnianymi juz pułkowymi rzemieślnikami, długo ustawiali coś na wzgórzu. Pietka podszedl do nich i na jego twarzy pojawił się wyraz niezwykłego zdziwienia.
- Wasyliju Iwanowiczu, ale takiego cuda to jeszcze nie widziałem.
Na wzgorzu stał karabin Maxima, z poprzyłączanymi dziwnymi rurami.
- A cóż to za ustrojstwo, towarzyszu dowódco?
- Glupiś Pietka, poczekaj to zobaczysz.
Minęło jeszcze trochę czasu, nim wszystkie elementy zostały zamontowane, do tej dziwnej machiny.
- Patrz Pietka! Mówiłem, że będzie przyjemne z pożytecznym.
Czapajew kazał wycelować w kierunku samotnego drzewa, stojącego na skraju lasu.
- Ognia - krzyknął.
Miarowy terkot karabinu zagłuszył wszystkie dźwięki. Poza strzępami kory i odłamkow drzewa sypiącymi się obficie z pokaleczonej pociskami sosny, przez dłuższą chwilę nie działo się nic. Nagle, z rury przymocowanej do chłodnicy karabinu zaczęła kapać jakaś ciecz. Czapajew podstawił kubek, zebral kilka kropel, powąchał, na jego twarzy pojawił się uśmiech.
Patrz Pietka, jesteśmy samowystarczalni, to jedyny na świecie Szybkostrzelny Ciężki Karabin Destylacyjny Maxima. Wystarczy trochę zacieru i porządna bitwa.
- Co za głowa Wasyliju Iwanowiczu.


Dla niewtajemniczonych - w karabinie Maxima, lufa umieszczona jest w chlodnicy, w której znajduje się ciecz (najczęściej woda, a w tym przypadku... hmm) która odbiera duże ilości ciepła wytwarzające się podczas strzelania.