Nielogiczności i bezczelne fabularne luki w uwielbianych przez wszystkich filmach

E.T.

Za gówniaka widziałem ten film dziesiątki razy. I to w kinie! Spielberg stworzył historię, która trochę przerażała, trochę bawiła i bardzo wzruszała.
Nikt by nie chciał być w skórze pociesznego kosmity, któremu podczas wizyty badawczej na obcej planecie ucieka transport do chaty. Statek kosmiczny odlatuje, przerażony ufoludek zostaje sam. Co mógłby, biedak, zrobić w tej sytuacji?
Hmmm… Zastanówmy się – mógłby na przykład, mając w pogardzie święte prawo grawitacji, wznieść się nad ziemię i gonić pojazd niczym cholerny Superman! Przecież w drugiej połowie filmu nasz pokraczny bohater bez większego trudu doprowadza do lewitacji BMX-a z dwoma pasażerami na pokładzie (i tym samym do stworzenia logo założonej przez Spielberga w 1984 roku wytwórni Amblin)!


Matrix

Ten film jest dla wielu (w tym i dla mnie) niczym relikwia – dzieło idealne pod każdym względem, rzecz święta, której nie wolno bezcześcić. A jednak nawet i w tak doskonałej produkcji znalazł się mały bubel.
Aby bohaterowie filmu mogli przenieść się do fałszywego, wykreowanego w głowach śpiących ludzi świata, potrzebne są dwie osoby – śmiałek, który chce odbyć taką podróż oraz operator – członek załogi odpowiedzialny za cały proces „łączenia się” z Matriksem, a także za asystowanie podczas misji.
Kto zatem pomógł mu w podróży i w spotkaniu się z agentem Smithem? Sami twórcy (obecnie – twórczynie) „Matrixa”, pod naciskiem fanów, oficjalnie stwierdzili, że Cypher skorzystał z automatycznego „operatora”, którego to osobiście miał zaprogramować tuż przed podróżą.


Efekt motyla

Niech krytycy gadają sobie co chcą. Ten film jest zaprawdę zacny - świetna fabuła oparta na oryginalnym pomyśle, nie najgorsza realizacja i parę naprawdę fajnych zwrotów akcji. To chyba jedna z niewielu produkcji, gdzie podróż w czasie potraktowana została w tak ciekawy sposób – bohater posiada bowiem zdolność do przenoszenia się w przeszłość, ale tylko w sposób „umysłowy” - w każdej chwili może cofnąć się do wybranego momentu ze swego życia i za pomocą odpowiednich decyzji dowolnie modyfikować własną historię. Wnikliwy widz może jednak czepić się pewnej nielogiczności.
W jednej ze scen protagonista trafia do więzienia, gdzie postanawia w dość oryginalny sposób zdobyć zaufanie swojego latynoskiego, gorliwie wierzącego towarzysza z celi.


Bohater cofa się do przeszłości i przebija sobie dłonie za pomocą dwóch szpikulców. Stygmaty, które nagle pojawiają się na jego ciele utwierdzają bogobojnego więźnia, że ten ma do czynienia z drugim Jezusem! Tyle że… No, cóż – znamiona na rękach nie mogłyby ot tak nagle zmaterializować się. Bohater musiałby mieć te rany na skórze od momentu, kiedy je sobie zadał. Wiadomo - „cudowny” wykwit jezusowych śladów na dłoniach na pewno robi wrażenie, ale z punktu widzenia ciągłości czasu – nie ma to za bardzo sensu.

Powrót do przyszłości

Wybaczcie – ale musimy też wytknąć pewien drobiazg jednemu z najlepszych filmowych dzieł SF, jakie kiedykolwiek powstały.
Uwięziony w 1955 roku Marty ma tylko jedną możliwość, żeby wrócić do swojej „epoki” - musi wykorzystać moc błyskawicy. W ten sposób może dać swemu wehikułowi odpowiednią ilość energii potrzebnej do wykonania takiego skoku w czasie. A tak się akurat składa, że potężne wyładowanie elektryczne ma walnąć w zegar ratusza dokładnie 12 listopada 1955 roku o godzinie 10:04.
Biorąc pod uwagę fakt, że moment uderzenia pioruna trwa ułamek sekundy, a pomiędzy 10:04 a 10:05 jest aż 59 ciągnących się w nieskończoność sekund, to raczej byłoby trudno, aby rozpędzony DeLorean dał radę zetknąć się z podłączonym do ratuszowego zegara drutem akurat dokładnie w tym jednym, jedynym, odpowiednim momencie.


Imperium kontratakuje

Dla wielu ta część gwiezdnej sagi bije na głowę wszystkie inne filmy z gwiezdnowojennego uniwersum. To tu bowiem Luke przestaje być marzącym o kazirodczych uciechach waflem i zyskuje twarde cojones, które pomogą mu stawić czoła ciemnej stronie mocy. Aby ta zmiana zaszła, młody Jedi musi odbyć długi trening pod okiem starego mistrza – Yody. I tak też, po wielu miesiącach katorżniczych lekcji, blondwłosy uczeń, który na początku filmu z wielkim trudem potrafił siłą swej woli wyciągnąć lekki miecz świetlny ze śnieżnej zaspy, teraz stojąc na jednej ręce (ze swoim nauczycielem siedzącym na podeszwie jego buta) umie już wydobyć z grząskiego mokradła wielotonowy, galaktyczny myśliwiec!


Z jakiegoś jednak powodu dla reszty bohaterów filmu czas płynął znacznie szybciej niż dla Luke’a. Podczas gdy bohater w pocie czoła trenował, Han i Lea przelecieli się przez pas asteroidów i wpadli na chwilę do Bespin, aby spotkać się z Lando. Ile czasu mogło im to zająć? Parę godzin, no góra – dwa dni. Wytłumaczenia są dwa – albo Yoda jest kurewsko dobrym nauczycielem, albo Luke jest prawdziwym prymusem, który przyswaja wiedzę szybciej niż student farmacji na amfie…

Skazani na Shawshank

Jedna z najlepszych scen tego znakomitego filmu opartego na opowiadaniu Stephena Kinga to moment, w którym do celi głównego bohatera wchodzą strażnicy i naczelnik więzienia. Pomieszczenie jest puste i wygląda na to, że niesłusznie skazany mężczyzna po prostu wyparował. Prawda jest jednak taka, że przez wiele miesięcy facet dłubał szpikulcem w ścianie, aby dostać się do szybu poza celą i dać dyla rurą od ścieków. Prawda wychodzi na jaw dopiero gdy zerwany zostanie ze ściany duży plakat, który dotąd skutecznie zasłaniał jebutną dziurę… Pytanie brzmi jakim cudem będącemu już w tunelu bohaterowi udało się go tak zgrabnie przymocować do ściany?



Terminator 2

Zgodnie z tym, co dowiedzieliśmy się od Kyle’a Reese’a – podróż w czasie odbyć mogą tylko obiekty pokryte żywą tkanką. Dlatego też zarówno ludzie, jak i grany przez Arniego T-800 wybierają się w taką wojaż zupełnie bez ubrań. Tymczasem w drugiej części „Terminatora” Skynet wysyła do 1995 roku maszynę, która w całości zbudowana jest z płynnego metalu!
Zwykłe czepialstwo - powiecie - może w międzyczasie udało się udoskonalić technologię czasowych skoków i teraz korzystać z niej mogą także i inne, niebiologiczne przedmioty! No, dobra – przyjmijmy, że właśnie tak było. W takim razie po kiego grzyba T-1000 odbył tę podróż na golasa?