Droga Mamo i Tatku, zostawcie 50 000 dolarów w torbie pod wiaduktem na Dekatur Street. Jeśli nie ma tam żadnego wiaduktu zbudujcie go. Traktują mnie dobrze, mam zapewniony dach nad głową i niezłe jedzenie, chociaż ostatniego wieczoru zapiekane małże za długo trzymano w piecu. Przyślijcie mi szybko pieniądze, bo jeśli w ciągu paru dni się nie odezwiecie, facet, który mi ściele łóżko zadusi mnie. Wasz Kermit.
PS. To nie żaden kawał. Ja sam jestem załączonym kawałem, tak że będziecie mogli powiedzieć, na czym polega różnica.
- Nie domyślasz się, gdzie mogli cię trzymać?
- Nie. Słyszałem tylko jakiś dziwny odgłos za oknem.
- Dziwny?
- Tak. Zna pan dźwięk jaki wydają śledzie, kiedy się je okłamuje?
- Hmm - zastanowił się inspektor Ford - a jak ci się udało uciec?
- Powiedziałem im, że chcę pójść na mecz piłkarski, ale mam tylko jeden bilet. Oni na to: "W porządku, jeśli tylko zatrzymasz opaske na oczach i obiecasz, że wrócisz przed północą". Zgodziłem się, ale w trzecim kwadransie Niedźwiedzie uzyskały tak miażdżącą przewagę, że zostałem i mogłem wrócić tutaj.
- Bardzo interesujące - rzekł inspektor Ford.- Teraz wiem, że to porwanie nie miało na celu nic innego, jak wyłudzenie jedzenia i dachu nad głową. Jestem przekonany, że byłeś w zmowie i masz swoją działkę.
Skąd inspektor Ford o tym wiedział.
Chociaż Kermit Kroll mieszkał jeszcze ze swoimi rodzicami, oni mieli po osiemdziesiąt, a on sześciesiąt lat. Prawdziwi kidnaperzy nie porwaliby nigdy sześćdziesięcioletniego dziecka, ponieważ nie miałoby to żadnego sensu.

by Woody Allen